«بسم الله الرحمن الرحیم» در این دوجوی مجازی ، حتی با وجود اختلاف سلیقه ها و تفاوت دیدگاه ، به مراقبه مینشینیم تا تعمقی در هنر رزمی آیکیدو داشته باشیم. براستی آیکیدو چیست؟ دوست گرامی ، در این مراقبهگاه همراه ما باش و از این فرصت (با وجود احترام به دیدگاههای یکدیگر) نظرات خود را در میان بگذار تا از رهگذر تضارب آراء به نتایج مفیدی برسیم. (استفاده از محتوای پایگاه رزمنامه کلاّ آزاد است. ترجیحاً با ذکر منبع)
هر کس علاقهای داره. و ما به علاقه دوستان احترام میگذاریم. البته از آقا مجید تشکر ویژه دارم که مطالب مفیدی را بیان نمودند. به نظر من علت ناشناخته ماندن آیکیدو نداشتن ضربه یا رقابت نیست. خیلی رشتهها ضربه ندارن ولی المپیکی هستن و خیلی رشتهها پتانسیلشان فراتر از رقابت و مسابقات هستند و کلی طرفدار دارن. اینکه آیکیدوی حقیقی ناشناخته مانده مقصر ما هستیم. خود آقا مجید اشاره کردند که اول به شخص برمیگرده بعد به استاد. دقیقا همینه. وقتی بسیاری از اساتید کم سن و کم تجربه هستند وقتی هنرجویان درک درستی از رشته ندارند ، وقتی بعضی دوجوها هدفشون درآمد زایی هست ، توقعی بیشتر از این نباید داشت.
بنده نظر دوستمون آقا محمد را بیپاسخ گذاشتم با اینکه میتوانستم با دلایل زیادی حرف ایشان را نقض کنم. (همونطوری که تو خیلی پستها این کار را کردهام) اما چه فایده؟؟؟ مشکل از ماست. من به امثال این افراد حق میدهم که اینگونه در مورد رشته خودمان -هرچند به غلط- اظهار نظر میکنند. شما میدانید چقدر برایم از این مدل نامهها میفرستند؟! این قضاوتهای عموم از کجا نشأت میگیره؟
هنر ما شده نمایش زیبا روی یک اوکهی تسلیم و آماده هماهنگی که خودش هم آیکیدوکاست. هنر ما شده اجرای خوب جیووازا یا هنکا و اویو وازا! اما از اجرا تا تسلط چقدر فاصله است؟ خود جیووازا مدلی از تمرینات آیکیدو است. نه کاربرد آیکیدو! ما این تمرینات را انجام میدهیم تا کاربرد تکنیک ها در بدنمان بنشیند. اما بسیاری از هنرجویان رده بالا فقط در اجرای خوب این تمرینات گیر کرده اند.
چند درصد هنرجویان رده بالا قادرند یک جودوکا را کنترل کنند؟ اصلا چند درصد حاضر به این کار هستند؟ با این که آیکیدو برای کنترل هر آدمی با هر فیزیک بدنی طراحی شده. اصلا بحث من کاربردی بودن یا نبودن رشته نیست. در کارآیی آیکیدو شکی نیست. بحث سر اینه که چقدر از هنرجویان واقعا به تکنیکها مسلطند؟!
این مدل انتقادات ظاهرش به ضرر ماست. اما به نظرم با حقیقت روبرو بشیم خیلی بهتر از اینه که خودمان را گول بزنیم. آیکیدو حقیقی ناشناخته مانده برای اینکه ما آیکیدو کاران آن را درست نشناختهایم و طبق اصول درست آن را تمرین نمیکنیم. مقالهای هست که به دوستان (به خصوص آیکیدوکاران عزیز) پیشنهاد میدم حتما آن را مطالعه کنند: تأملی در پشتوانه تاریخی و فنی آیکیدو
آی کی دو سبک بسیار پیچیده و سختیه بخاطر همینه که درکش مشکله و خیلی از افراد بدون آگاهی درباره اش پیش داوری میکنن.بستگی به شخص و استادش داره که مشخص میکنه توی درگیری فلان رشته کاربرد داره یا نداره.هنوز هم شاید به دلیل نداشتن مسابقه و ضربه تا حدودی ناشناختس.ولو اینکه جزو بهترین هاست،ظرافت چون توش زیاده به همون نسبت پیشرفت هم توش زمانبره که خیلی ها حال صبر در مکتب آی کی دو رو ندارن.من سال ها تحقیق کردم و به این نتیجه رسیدم که اول شخص بعد استادش و بعد رشتش.شاید یه کلیپ از یه استاد ناوارد که توجهش به اصول آی کی دو کمه باعث بشه ما قضاوت کنیم درباره آی کی دو اما باید هررشته رو با بهترین افرادش شناخت.در آی کی دو میشه گفت اشخاصی چون شوجی نی شی یو و کریستین تیسیر جزو نوابغ آی کی دو هسن.من هفت رشته ی رزمی فعالیت کردم اما چیزهایی توی آی کی دو فهمیدم که هیج جا ندیدم.
نظر که زیاد داریم اولا لایک ،،،،،داری عالی کار میکنی زحمتهاتون به هدر نمیره ادامه بده چون خیلی ها بازدید میکنن اما پیام یا نمیزارن یا نمیتونن پیام بزارن به دلایل گوناگون .خدایی پیام گذاشتن هم تو وب شما یکم سخته چون مراحلش زیاده .
میخوام به تمامی دوستان رزمی کار یک فیلم رو معرفی کنم که واقعا بدونن یک رزمیکار و استاد هنرهای رزمی باید تا چه اندازه خوددار باشه .واقعا این فیلم ژاپنی ادراک من رو از روح درونی هنرهای رزمی خیلی بالا برد ..
اسم فیلم کمربند مشکی هست چند بار هم از سیمای کشور خودمون پخش شده اما حتی چندبار دیدنش خالی از لطف نیست .
زیاد حرف زدم انشالله دوستان ای کی دو کار این وب رو تو باشگاهاشون تبلیغ کنن تا یک سایت پر بازدید باشه من که به نوبه خودم حتی به دوستان شهرستانهای اطرافمون معرفیش کردم .این کمترین کاریه در قبال شما دوستان که در راه شناساندن ارزشهای والای «مکتب ای کی دو »گوشا هستید و قلم فرسایی میکنید .
۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ومن الله توفیق .۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰
پاسخ:
سلام دوست عزیز. عذر میخوام که دیر پاسخت را میدهم. واقعا ممنونم از نظر لطفت. نظر شما دوستان از یک جنبه برای ما خیلی مهمه و اون اینه که راه را به ما نشون میده ، اونوقت راحت میفهمیم در چه زمینهای مطالعه کنیم و خروجی کارمان را به صورت یک مطلب یا یک طرح گرافیکی در میآوریم. با این حساب کار ما که سختتره! شما فقط کافیه یک پیام بدی. کجا مراحلش زیاده؟! D: و اما در مورد فیلم ، ممنونم که معرفی کردی حتما آن را خواهم دید. چیزی که برای ما مهمتر از معرفی وبمان به دوستانه ، اینه که دوستان خودشون وارد مطالعه و قلم زنی بشوند. متأسفانه تو کشورمون ، در زمینه هنرهای رزمی کار فرهنگی کمتر صورت گرفته. طریقت رزمآوری صحیح باید فرهنگ سازی بشه. ما هرچقدر فعالیت کنیم بیشتر از یک شمع نیستیم. هنر اینه که هزاران شمع خوابیده را بیدار کنیم و هرکدومشون هزار شمع دیگه را... اونوقت روشنایی همه جا رو میگیره. با تشکر
هر کس علاقهای داره. و ما به علاقه دوستان احترام میگذاریم. البته از آقا مجید تشکر ویژه دارم که مطالب مفیدی را بیان نمودند.
به نظر من علت ناشناخته ماندن آیکیدو نداشتن ضربه یا رقابت نیست. خیلی رشتهها ضربه ندارن ولی المپیکی هستن و خیلی رشتهها پتانسیلشان فراتر از رقابت و مسابقات هستند و کلی طرفدار دارن.
اینکه آیکیدوی حقیقی ناشناخته مانده مقصر ما هستیم. خود آقا مجید اشاره کردند که اول به شخص برمیگرده بعد به استاد. دقیقا همینه.
وقتی بسیاری از اساتید کم سن و کم تجربه هستند وقتی هنرجویان درک درستی از رشته ندارند ، وقتی بعضی دوجوها هدفشون درآمد زایی هست ، توقعی بیشتر از این نباید داشت.
بنده نظر دوستمون آقا محمد را بیپاسخ گذاشتم با اینکه میتوانستم با دلایل زیادی حرف ایشان را نقض کنم. (همونطوری که تو خیلی پستها این کار را کردهام) اما چه فایده؟؟؟ مشکل از ماست. من به امثال این افراد حق میدهم که اینگونه در مورد رشته خودمان -هرچند به غلط- اظهار نظر میکنند. شما میدانید چقدر برایم از این مدل نامهها میفرستند؟! این قضاوتهای عموم از کجا نشأت میگیره؟
هنر ما شده نمایش زیبا روی یک اوکهی تسلیم و آماده هماهنگی که خودش هم آیکیدوکاست. هنر ما شده اجرای خوب جیووازا یا هنکا و اویو وازا! اما از اجرا تا تسلط چقدر فاصله است؟ خود جیووازا مدلی از تمرینات آیکیدو است. نه کاربرد آیکیدو! ما این تمرینات را انجام میدهیم تا کاربرد تکنیک ها در بدنمان بنشیند. اما بسیاری از هنرجویان رده بالا فقط در اجرای خوب این تمرینات گیر کرده اند.
چند درصد هنرجویان رده بالا قادرند یک جودوکا را کنترل کنند؟ اصلا چند درصد حاضر به این کار هستند؟ با این که آیکیدو برای کنترل هر آدمی با هر فیزیک بدنی طراحی شده. اصلا بحث من کاربردی بودن یا نبودن رشته نیست. در کارآیی آیکیدو شکی نیست. بحث سر اینه که چقدر از هنرجویان واقعا به تکنیکها مسلطند؟!
این مدل انتقادات ظاهرش به ضرر ماست. اما به نظرم با حقیقت روبرو بشیم خیلی بهتر از اینه که خودمان را گول بزنیم. آیکیدو حقیقی ناشناخته مانده برای اینکه ما آیکیدو کاران آن را درست نشناختهایم و طبق اصول درست آن را تمرین نمیکنیم. مقالهای هست که به دوستان (به خصوص آیکیدوکاران عزیز) پیشنهاد میدم حتما آن را مطالعه کنند: تأملی در پشتوانه تاریخی و فنی آیکیدو